Dit is een artikel van het einde van het eerste jaar, oktober 2018
Vorige maand had ik het examen “vak-techniek”. Dit examen bestond uit een praktijkgedeelte waarin ik nieuwe vaardigheden mocht laten zien. Met dit diploma mag ik mij gespecialiseerd ijsbereider noemen en daar zijn er niet zoveel van in Nederland.
Binnen een tijdsbestek van zes uur was het de bedoeling vier ijssoorten te maken en met deze vier coupes, twee desserts, twee ijstaarten en een ijsbombe te maken. Dat klinkt allemaal best redelijk, want zes uur lijkt veel tijd. Maar als ik vertel dat in het binnenste van de bombe verplicht een parfait moet worden verwerkt en dat deze parfait vier uur nodig heeft om te bevriezen, dan is zes uur helemaal niet meer zo royaal. Als ik alle handelingen netjes achter elkaar zou hebben verricht, had ik twee dagen nodig. Dus het kwam aan op een super strakke planning, met veel multi-tasken en een uitgekiende voorbereiding. In de voorbereiding ervoer ik examenkoorts en examenstress. De goed oplettende Facebook volger heeft al kunnen vernemen dat ik het examen niet heb gehaald.
Tijdens de wekelijkse lessen van de opleiding in Wageningen blonk ik vooral uit in de chaos die ik wist te maken op mijn werkbank. Ik beheerste het vak (nog) niet en alles wat ik voor het eerst doe, moet toch echt eerst een keer fout gaan. Nee, ik ben geen natuurtalent tot mijn grote schrik. Terwijl ik toch als kind al boterkoeken bakte en met gemak een wentelteefje draaide. Het bakken zit in mijn handen. Maar het maken van mousses en het verwerken van chocolade onder toeziend oog van de expert is toch een vak apart. Een mede cursist, een succesvolle ijsondernemer, weet wel te observeren dat ik het ontzettend naar mijn zin had tijdens de les. Ik weet zelf ook dat ik door deze fase heen moet. Ik weet dat het bij mij altijd even duurt voordat de motoriek soepeltjes loopt. Als het eenmaal loopt, dan loopt het gesmeerd.
Ik kan het niet goed uitleggen waarom het mij zo boeit. Die kneepjes van het vak. Misschien dat ik er een lijstje van ga bijhouden. Van de kneepjes die ik leer. De tien gouden kneepjes van het vak.
Eén van de kneepjes waar ik tijdens het examen op onderuit ben gegaan is het gebruik van een hoge pan bij het koken van suikerstroop en melk. Ik had mij bijzonder goed voorbereid en in detail gepland wat ik zou gaan doen tijdens het examen. Hulpmiddelen had ik zelf meegenomen. Zo ook een pan met een dikke bodem. Helaas had ik een lage pan meegenomen en liet ik tot twee keer toe een vloeistof overkoken. Het andere kneepje is dat ik geen plastic folie had gebruikt en mijn ijsbombe op de deksel in de vriezer had gezet. Zonder de folie was het ijs aan de deksel vastgevroren. Van alle 141 stappen in het proces was het ontbreken van deze folie mijn nooit opgevallen, omdat ik de bombe tijdens de voorbereiding altijd met de deksel aan de bovenkant had weggezet.
Kortom, een geval van jammer en volgende keer beter. Ik kwam net 10% te kort voor een voldoende. Ik heb een heel jaar om te oefenen en dan is volgend jaar de herkansing. Gek genoeg heb ik er zin in.
Na het examen ben ik mijn gaan richten op de voorbereiding van de verhuizing naar een nieuwe productie- locatie en vervolgens ben ik naar de ijsvakbeurs in Italië gegaan. Daarna dacht ik een winterslaap te kunnen gaan houden. Maar dat is toch niet helemaal gelukt want de nieuwe productielocatie vraagt om investeringen. Maar nu heb ik alles wel zo’n beetje uitgezocht en ga ik een heel welverdiende vakantie vieren. De ijswedstrijden heb ik dit jaar weer aan mij voorbij laten gaan. Volgend jaar?
