Dit stukje is geschreven in 2018 toen het weer niet mee zat. Vlak daarna luisterde de weergoden naar mijn verzoek tot mooier weer.
Als een klein bedrijfje groter groeit dan spreekt men niet meer over een “startup” maar over een “scaleup”. Opschalen is het grote toverwoord in investeringsland. Een eenmanszaak is niet interessant vinden veel investeerders. Men is op zoek naar initiatieven die schaalbaar zijn.
Deze fase van klein naar groter wordt de “dodenvallei” genoemd, ofwel “the valley of death”. In deze fase vallen een groot aantal bedrijven om. Er zijn namelijk investeringen noodzakelijk om een bedrijf met omvang te bewerkstelligen, maar de inkomsten laten vaak nog op zich wachten. Een spannende fase dus waar koelbloedigheid nodig zijn en een rotsvast vertrouwen om de oversteek te kunnen maken.
Ik zit op mijn bank en ik kijk naar de lucht. De buienradar had voorspeld dat het zou opklaren vanmiddag. Mijn hele verkoop apparaat is in gereedheid gebracht. De productie heb ik vanmiddag versneld afgebroken om een paar uurtjes verkoop te kunnen pakken. Ik bel mijn moeder, die woont dichter bij de kust. “Trekt het bij jou al open?”. Helaas, daar is het ook bewolkt.
Mijn doelstelling is door middel van de fiets, festivals en leuke restaurants een basisomzet te genereren en naamsbekendheid te verkrijgen, zodat ik, als ik een winkel open, de hogere huur in deze regio kan dragen. Het gaat allemaal heel goed met omzet, productie, inkoop en mijn gezondheid. Maar om nou te zeggen dat ik dit wisselvallige weer makkelijk vindt om mee om te gaan? Ik kan best nog wel wat dieper afzakken in deze dodenvallei en een stukje droge woestijn kan ik ook nog wel aan. Maar een zonnetje zou toch echt wel heel erg fijn zijn om samen met de hulptroepen de weg omhoog te kunnen klauteren door ijs te verkopen.
Het tempo van de groei is belangrijk maar het gaat niet sneller dan het gaat. Een zaadje in de grond kan ook niet gedwongen worden om opeens een plant te zijn. Die heeft ook aardetijd en zonne-uren nodig.
Ik heb het weer niet in de hand. Dat is het mooie aan mijn beroep. Ik heb mij overgeleverd aan de weergoden. Hoe anders was mijn leven binnen de kantoormuren! Als IBM-consultant heb ik ook wel eens mijn schema om moeten gooien vanwege sneeuwstormen. Vliegtuigen konden niet altijd vertrekken vanwege mist. Oh ja en er was eens een vulkaan in IJsland die het vliegverkeer stil had gelegd. Maar weersafhankelijk kon ik mijn werk toch niet noemen.
Ik heb dit stukje geschreven en kijk nog eens naar de lucht. Nee, geen blauw te bekennen. Wel een beetje marketingcommunicatie gedaan. Er is weer een BLOG, dat is ook wat waard! Voor zondag vraag ik echter aan het weer “let the sun shine!”
